Менаџерот на Челси, Енцо Мареска, со една кратка, но неверојатно моќна изјава, предизвика вистинска бура во англиската јавност и отвори жестока дебата за привилегиите, менталното здравје и реалноста на модерниот фудбал.
На прашањето дали е загрижен за менталното здравје на Рахим Стерлинг и Аксел Дисаси, кои се одвоени од првиот тим, Мареска даде одговор кој е сè, само не дипломатски:
“Татко ми има 75 години и 50 години е рибар, работи од 2 часот наутро до 10 часот наутро. Тоа е тежок живот, не да се биде фудбалер”.
Оваа изјава, која е класичен пример за филозофијата на “старата школа”, го подели фудбалскиот свет.
Контекстот: Зошто Стерлинг и Дисаси се во “фрижидер”?
За да се разбере изјавата на Мареска, важен е контекстот. Рахим Стерлинг и Аксел Дисаси се двајца играчи кои не се во плановите на тренерот. Клубот цело лето се обидуваше да ги продаде, но и двајцата одбија неколку понуди, наводно поради тоа што не сакале да прифатат помала плата или да се преселат надвор од Лондон.
Како резултат на тоа, тие се одвоени од првиот тим. Сепак, важно е да се напомене дека тие ги користат сите капацитети на клубот, тренираат со врвни тренери и, секако, ги добиваат своите огромни плати (Стерлинг заработува околу 350.000 фунти неделно).
Enzo Maresca on whether he had mental health concern for Sterling & Disasi as they will indefinitely train separately from Chelsea’s 1st team: “My father is 75 years old. And for 50 years, he has been a fisherman, working from 2am until 10am. This is hard in life – not being a footballer”
byu/landofphi insports
Дебатата: Лекција од “старата школа” или недостаток на емпатија?
Изјавата на Мареска предизвика две спротивставени реакции.
Од една страна, огромен дел од јавноста застана зад него. “Тој е целосно во право. Да се биде платен стотици илјади фунти неделно за да тренираш сам не е ‘тешко'”, “Играчите самите ја избраа оваа ситуација со тоа што одбија да си заминат”, се само дел од коментарите. Оваа страна смета дека жалењето за менталното здравје на милионери кои одбиваат да работат е навреда за сите оние кои работат навистина тешки работи.
Од друга страна, се оние кои го критикуваат Мареска за недостаток на емпатија. “Да се отфрла нечие ментално здравје затоа што некој друг има потежок живот е една од најголемите дамки на општеството”, “Страдањето е апсолутно, не релативно”, се коментарите кои истакнуваат дека секој, без разлика на богатството, може да се соочи со ментални проблеми.
Иронијата во приказната: Дали Мареска несвесно ја докажа поентата на новинарот?
Најдлабоката анализа на целата ситуација доаѓа од еден коментар на социјалните мрежи, кој ја истакнува иронијата во изјавата на Мареска.
“Ова само ја докажува поентата што тој се обидува да ја негира. Татко му на Мареска, на 75 години, сè уште работи затоа што тоа му дава цел и исполнетост. Со тоа што ги изолира играчите, клубот им ја одзема токму таа цел – да играат фудбал, што е нивната страст. Токму тоа може да доведе до проблеми со менталното здравје.”
На крајот, ова е приказна која нема лесен одговор. Таа отвора многу подлабоки прашања за тоа што значи да се биде професионален спортист во 21-от век, привилегиран милионер или човек заробен во златен кафез?
