Деновиве е актуелна играта на бразилските клубови на Светското клупско првенство во фудбал кое се игра во САД, а “Кариоките” уште еднаш потсетија зошто се голем фактор на светската фудбалска сцена.
Европскиот фудбал нè научи да се “поклонуваме” на просторот. Пронајди го најдлабокиот играч. Пробиј ја линијата. Рашири го теренот. Но, можеби фудбалот не е само тоа. Бразилскиот фудбал нè потсетува: фудбалот е за нас. Асоцијативниот фудбал со кратки додавања, блиска соработка и постојана интеракција меѓу играчите, сè уште живее.
Наидовме на една интересна анализа на фудбалот кој го играат, па решивме дека вреди да ја споделиме со вас.
1. Пет подавања, двајца играчи, никогаш повеќе од 6 метри меѓу играчите. Совладаа четворица дефанзивци на Челси – без простор, без промена на страна, без ѕвезди. Само ритам, чувство и доверба во следниот потег.
Третиот гол на Фламенго?
Чист уличен фудбал.
Five passes. Two players. Never more than 7 yards apart.
They beat four Chelsea defenders, without needing space, switches, or stars.
Just rhythm, feel, and trust in the next action.Flamengo’s third goal is pure street football.
📽️👇pic.twitter.com/CkYBwTs6hZ— David Garcia (@IJaSport) June 21, 2025
2. Во 18 секунди, четворица играчи на Фламенго се натрупани во радиус од 6 метри – директно до аут линијата. Наместо да ја развлечат играта на Челси, тие го собираат просторот. И потоа – експлозија низ него.
Еден допир. Трет човек. Зад линија.
Шансата е создадена.
At 18 seconds, four Flamengo players are packed within 7 yards of each other, right on the sideline.
They don’t stretch Chelsea. They collapse the space, then burst through it.
One touch. Third man. Behind the line. Shot created.
📽️👇 pic.twitter.com/svHquEK6lZ— David Garcia (@IJaSport) June 21, 2025
3. Шестмина играчи на Фламенго. Петнаесет секунди. Секој допир – во тесен простор, доволно да ги натера Челси да ја загризаат мамката. А потоа?
Бум. Еден пас назад. Уште еден. Па, продорен пас.
Од аут линија до срцето на шеснаесетникот.
Ново шутирање. Нов момент на чист фудбал.
Six Flamengo players. Fifteen seconds. Every touch in tight space, provoking Chelsea to bite.
Then?
Boom. Laid off. Laid off. Slipped through. From the sideline to the center of the box.
Another shot. Another moment of pure football
📽️👇pic.twitter.com/ftYeFHrLO3— David Garcia (@IJaSport) June 21, 2025
4. Ако си помисливте: “Чекај… ова ми изгледа познато”, не грешите.
Ова е истото она што го гледавме од Барселона во периодот од 2008 до 2012 година. Истиот ритам. Истите пренатрупувања. Истата магија.
Еве еден пример:
If you’re thinking, “Wait… this feels familiar,” you’re not wrong.
This is exactly what we saw from Barcelona between 2008–2012.
Same rhythm. Same overloads. Same magic.
Here’s an example:
📽️👇pic.twitter.com/7T8zVbXS3M— David Garcia (@IJaSport) June 21, 2025
5. Сите го нарекуваа “шпански фудбал”.
Барса во 2008 година изгледаше како врв на новата ера. Но, погледни подобро.
Дани Алвеш. Меси.
Тоа не беше само Шпанија – тоа беше Јужна Америка како пулсира низ ритамот.
Everyone called it “Spanish football.” Barça 2008 felt like the peak of a new era, but look closer.
Dani Alves. Messi. That wasn’t just Spain, it was South America pulsing through the rhythm.pic.twitter.com/KZ9wQ7b3MB
— David Garcia (@IJaSport) June 21, 2025
6. Гледавме тесни простори, “дупли пасови”, постојано движење… и помисливме: ова е шпанскиот начин. Но, можеби таа течност во играта не дојде од Европа. Можеби тоа беше јужноамериканскиот оган, што гори внатре во системот.
Има една разлика што станува сè поочигледна колку повеќе гледаш: растојанијата за поддршка. Повеќето европски фудбалски школи, федерации, УЕФА и слично, нè учат: најди го најслободниот играч, продри низ простор, премини ги линиите, рашири го теренот. А, јужноамериканскиот фудбал го менува тоа за 360 степени.
Заборави го најдлабокиот слободен играч. Бразилскиот фудбал вели: дојди поблиску. “Ќе бидам само онолку далеку за да ме стигнеш и ќе играме овде, заедно”.
Не се работи за тоа да се најде простор таму. Се работи за тоа да се создаде ритам тука.
Европската логика вели: “Пробиј се подалеку”.
Јужноамериканската логика вели: “Пријди ми поблиску”.
7. Еве како Дани Алвеш го опишува пасот што не му се допадна на Гвардиола: широк, страничен пас кон средината на теренот — на прв поглед безбедна, бесцелна топка.
Но, Дани сепак го одигра. Зашто тој виде нешто повеќе во него.
Не ги проби линиите, но го проби ритамот. Ги повлече дефанзивците. Ги поврза соиграчите. Дани изјави “Морав да му ја подадам топката. Не ме интересираше дали изгледа погрешно”. Тоа додавање беше покана, а не инструкција.
Here’s Dani Alves describing a pass Guardiola hated.
A wide, lateral ball into midfield—seen as safe, directionless, But Dani played it anyway because he saw more in it.
— David Garcia (@IJaSport) June 21, 2025
8. Повеќето модели ги третираат додавањата како алатка за создавање простор.
Напред = добро. Странично = неутрално.
Но, во асоцијативниот фудбал, додавањето е исто така и сигнал. Тоа поврзува, привлекува и создава заеднички моменти помеѓу играчите.
Не секој пас мора да биде вертикален. Некои пасови се прават само за играчите да се најдат меѓу себе, за да кажат “тука сум, до тебе”. Тоа е убавината на асоцијативниот фудбал – не е само што правиш ти со топката, туку што прави топката за сите нас.
Затоа можеби и еден од најубавиот чист фудбал се игра на улица, на малите турнири, на локалните терени. Не затоа што е совршен, туку затоа што во тоа лежи играта.
Извор: https://x.com/IJaSport
