Бојан Богдановиќ (36), веројатно најдобриот и најконстантен хрватски кошаркар по времето на незаборавниот Дражен Петровиќ, стави крај на својата импресивна кариера. По 14-месечна битка со повреда на стапалото, “Бабо” објави дека е време за збогум, оставајќи зад себе длабока трага во европската и НБА кошарката, но и огромна празнина во хрватската репрезентација.
Неговото заминување не е само крај на една блескава кариера, туку и симболичен крај на една ера. Ера во која Хрватска живееше на индивидуалниот квалитет на своите „НБА-ѕверови“ како Богдановиќ, но како тим никогаш не го достигна врвот. Неговото пензионирање е последниот аларм што го отвора клучното прашање: што тргна наопаку со хрватската кошарка во последните три децении?
Сјајот на поединецот, неуспехот на тимот
Богдановиќ, со својата лојалност кон националниот дрес, кој го нарече „чест, емоција и идентитет“, беше светилник во мракот. Тој беше лидер на генерации кои ветуваа многу, но секогаш застануваа на чекор до успехот, останувајќи без медал од големите натпреварувања уште од бронзата на Евробаскетот во 1995 година. Талентот никогаш не недостасуваше, но се чини дека недостасуваше системот.
Српскиот модел како болен потсетник
За тоа време, од другата страна на границата, се случуваше сосема спротивен процес. Српската кошарка, градена на цврст систем, континуитет во работата со младите и култ кон репрезентацијата, прерасна во светска велесила. Додека Хрватска се мачеше да создаде тимска хемија, Србија произведуваше играчи и тренери на „индустриско ниво“.
Резултатот е очигледен: Србија редовно освојува медали на светски и европски првенства, има олимписки финалиња и го даде најдобриот кошаркар на денешницата, Никола Јокиќ. Тие докажаа дека системот е поважен од поединецот и дека успехот не е случаен, туку плод на долгорочна стратегија.
Како назад кон врвот?
Па, како Хрватска може да се врати на победничките патеки? Талентот е неспорен, но очигледно не е доволен. Збогувањето на Бојан Богдановиќ треба да биде моментот кога ќе престане да се живее од старата слава и ќе се постави темел за иднината. Можеби одговорот лежи токму во примерот на соседите – воспоставување на јасен систем, инвестирање во домашната лига и стручниот кадар, и враќање на репрезентативниот култ.
Заминувањето на последниот голем ас од таа генерација е најдобриот повод за хрватската кошарка конечно да се погледне во огледало.
