Враќањето на Сандерленд во англиската Премиер лига не е само обична промоција. Тоа е кулминација на една неверојатна приказна за клубот кој од работ на пропаста, предводен од 23-годишен сопственик, успеа целосно да се рестартира и да се врати во елитата. Престижниот медиум “The Athletic” во својата детална анализа го истражува патот на “црните мачки” од двојното испаѓање до славјето на “Вембли”.
Драматичниот гол со глава на Ден Балард во последните секунди од продолженијата во полуфиналето против Ковентри, навивачите го опишаа како најдобриот момент во 28-годишната историја на “Стадионот на светлината”. Тој момент беше симбол за крајот на мрачниот период кој траеше осум сезони – период во кој клубот доживеа срамно испаѓање од Премиер лигата, веднаш потоа и од Чемпионшип, за да помине четири “незамисливи” сезони во третата англиска лига.
Падот: Како “Sunderland ‘Til I Die” стана реалност
Колапсот на Сандерленд беше јавно документиран низ целиот свет преку хит-серијата на Нетфликс, “Sunderland ‘Til I Die”. Камерите го уловија хаосот под водство на тогашниот сопственик Стјуарт Доналд, чие контроверзно преземање на клубот, како што се откри подоцна, било финансирано со сопствените пари на клубот од падобранот за испаѓање од лигата. Тоа беше приказна за скршени ветувања, лоши одлуки и клуб кој го изгуби својот идентитет.
Иронично, токму таа серија го инспирираше холивудскиот актер Роб Мекелхени да го купи Рексам и да создаде сопствена фудбалска бајка. “Гледајќи го ‘Sunderland ‘Til I Die’, се заљубив во тимот, луѓето и приказната. Тогаш првпат го разбрав концептот на промоција и испаѓање”, изјави тој за BBC.
Пресвртот: Нова филозофија под водство на 23-годишник
Сè се промени во февруари 2021 година, кога клубот и официјално доби нов сопственик, тогаш 23-годишниот Кирил Луј-Драјфус. Наследник на огромно богатство и со фудбалско педигре (неговиот татко беше сопственик на Олимпик Марсеј), Драјфус донесе сосема поинаква визија.
Како што за “The Athletic” изјави поранешниот извршен директор Џим Родвел, планот никогаш не бил само фрлање пари. “Секогаш се работеше за внимателно градење, органски раст и обид да се биде подобар. Тоа е најголемата карактеристика на Кирил. Тој не паничи и може да ја игнорира бучавата однадвор”.
Новата управа, предводена од спортскиот директор Кристијан Спикмен, воспостави јасна стратегија: регрутирање на млади, талентирани играчи (најчесто под 24 години), нивен развој и создавање на вредност. Наместо скапи и истрошени ѕвезди, пристигнаа играчи како Џек Кларк (купен за помалку од 1 милион фунти, подоцна продаден за 17 милиони), Амад Диало (на позајмица од Манчестер Јунајтед) и Џоб Белингем.
“Разликата е небо и земја” – Системот над сè
Најдобриот опис за трансформацијата го дава Лук О’Најен, играчот со најдолг стаж во клубот. “Од денот кога дојдов, до сега? Ова е сосема поинаков клуб. Разликата е како небо и земја”, изјави тој за “The Athletic”. Според него, клучниот збор е “системи”.
“Сега постојат процеси за сè: култура на тимот, барања на тренинзите, системи, насока и сите веруваат во тоа. Има јаснотија. На тренинг, точно знаеме што сакаме. Не вежбаме посед на топка само колку да се вежба, туку затоа што така ќе се поставиме за викендот”, објаснува О’Најен.
Патот не беше лесен. Клубот смени пет менаџери под водство на Драјфус, но целокупната филозофија никогаш не се промени. Дури и кога дојде новиот тренер, Французинот Режис Ле Бри, тој мораше да се вклопи во веќе поставениот систем. Капитенот Ден Нил објаснува дека тимот игра во формација 4-3-3 со многу “триаголници” и дека тренерот е мирен и стратешки настроен.
Клубот е препороден
Враќањето во елитата веднаш го смени и финансискиот статус на клубот. Интересно, иако се водат од одржлив модел, Сандерленд ова лето е еден од најголемите трошаџии во целиот европски фудбал, што е доказ за огромните средства што ги носи Премиер лигата.
Денес, Сандерленд е финансиски многу поздрав клуб, со низок долг и огромна поддршка од публиката (просечно 40.000 гледачи). Според “The Athletic”, ова е клуб кој е “рестартиран”. Враќањето во Премиер лигата не е само спортски успех, туку и награда за паметната, одржлива и долгорочна стратегија која докажа дека и во модерниот фудбал, успехот може да се изгради, а не само да се купи.
