Она што со години беше ноќна мора за романтичарите, вчера доби официјална потврда. Интер и Милан потпишаа договор со Општина Милано, со кој официјално го преземаат земјиштето околу „Џузепе Меаца“.
Во нивните соопштенија, полни со корпоративен јазик, се зборува за „одржлив раст“, „иновација“, „архитектонска икона“ и „проект вреден 1.2 милијарди евра“. Но, кога ќе го тргнете сјајното пакување, пораката е една: Легендарниот „Сан Сиро“ ќе биде урнат.
Уште еден храм, уште една жртва на олтарот на модерниот фудбал, каде што историјата, емоциите и наследството се само ставка во билансот на состојба.
Ѕидови што ја раскажуваат историјата
За навивачите, „Сан Сиро“ не е само бетон и рефлектори. Тоа е „Ла Скала“ на фудбалот. Тоа се ѕидови што ја шепотат историјата.
„Сан Сиро“ беше сцена за Милан и Интер, за легенди како Малдини, Занети и Роналдо. Тука се решаваа дербијата, се славеа европски титули, се создаваа моменти што се паметат цел живот.
Тоа е стадионот на династијата Малдини и на браќата Барези. Тоа е местото каде што се родија иконите, каде Марко Матераци ја наслони главата на рамото на Руи Коста среде чадот од факлите, веројатно најлегендарната фотографија за почит во историјата на ривалствата.
Тоа е сцената на која се изградија 10 шампионски тимови на Европа. Тоа е домот на „Бесмртните“ на Саки и „Непобедливите“ на Капело. Тоа е тврдината каде Мурињо ја создаде својата „Триплета“. Но, времето не застанува.
„Сан Сиро“ е место на аџилак. Како „Маракана“ или „Бомбоњера“, тоа е стадион што секој фудбалски фан мора да го посети пред да умре. Шармот на неговите спирални патеки, стрмните трибини од кои сте „директно на теренот“ (за разлика од другите италијански стадиони со атлетска патека), па дури и лошиот сендвич со колбас купен надвор… сето тоа е дел од искуството.
Новата зграда ќе биде модерна, но никогаш нема да ја носи истата душа. Сан Сиро беше место каде што навивачите ја создаваа магијата. Градот живееше низ неговите натпревари. Луѓето имаа свои ритуали, свои моменти. Каде ќе се најде тоа во новиот стадион?
Но, УЕФА не ја гледа таа романтика.
Кога емоцијата е во игра и најголемите ривали се обединуваат
Навивачите на Интер и Милан се можеби најжестоките ривали на трибините, но кога станува збор за нивниот заеднички храм, тие се обединети во истата емоција. „Сан Сиро“ е болна тема и за едните и за другите, уште откако советот на градот го даде првото „зелено светло“ за продажбата.
„Сан Сиро“ ќе наполни 100 години идната година, а иако ќе се одржат некои церемонијални натпревари за Зимските Олимписки игри, тој ќе биде затворен за фудбал.
Некои од навивачите со гнев ја примија веста: „За нас одлучуваат луѓе кои коментираат дека спиралните скалила се ужасни…. тоа е сè што треба да знаете“, пишуваат некои од нив. И навистина, да кажете дека една од најпрепознатливите архитектури во светот на спортот е „ужасна“, треба навистина да не го знаете значењето кое тие скалила го имаат… моментот кога навивачите се качуваат по нив изгледа како тие да се жив организам, ротирајќи во ритамот на чекорите кои го полнат стадионот.
Talking with Milan deputy mayor who formally pushed ahead the San Siro destruction, she told me:
— Tancredi Palmeri (@tancredipalmeri) October 1, 2025
“San Siro towers are horrible”.
These are the people who takes the decisions over our lives
pic.twitter.com/WBFqSloYE4
Болната вистина: Италија има „ужасна“ инфраструктура
И тука доаѓа болната, но реална перспектива. Колку и да го сакаме „Сан Сиро“, тој е заглавен во минатото.
Размислете за тоа: Италија, фудбалска велесила, не може сама да организира ЕП, туку мора да го дели со Турција. А Милано, најбогатиот, најмодерниот град на полуостровот, не може да биде град-домаќин. Вистината, колку и да е болна, ја кажа претседателот на УЕФА, Александер Чеферин: „Не претерувам кога велам дека вашата инфраструктура е ужасна“.
Единствените „модерни“ стадиони во Италија се или премали (Јувентус, Удинезе, Аталанта) или импровизирани. Останатите, како „Сан Сиро“, се изградени пред речиси 100 години и само „закрпени“ за Светското првенство во 1990 година.
Ова нè носи до суштината. И покрај сета емоција, сентименталноста не плаќа сметки. А во модерниот фудбал, сметките се астрономски. Американските сопственици на Милан (RedBird) и Интер (Oaktree) не го рушат стадионот од бес. Тие го прават тоа затоа што мораат.
Сан Сиро, во сегашната состојба, не ги исполнува критериумите на УЕФА за домаќин на финале во Лигата на шампионите во 2027 година. Уште пострашно, Италија не можеше сама да организира Европско првенство и мора да го дели домаќинството со Турција во 2032 година, бидејќи нејзиниот најголем стадион не е доволно добар.
Ова е понижување за фудбалска нација како Италија. Додека Сасуоло со својот „Мапеи“ стадион (изграден 1994) се смета за модерен, а останатите стадиони се реликви од 90-тите или дури од фашистичката ера, трката одамна е изгубена.
🏟️ San Siro made me fall in love with Italian football 35 years ago – futuristic, yet steeped in history
— Calcio England (@CalcioEngland) November 5, 2025
I’ll never forget my first visit…and still feel the same giddy rush each time I return
The old girl is on borrowed time 😢
📸 @LegendOfSanSiro pic.twitter.com/4S33gWgh8Q
Во модерниот фудбал, каде владее финансискиот фер-плеј, клубовите можат да трошат само колку што заработуваат. А „Сан Сиро“ е финансиска дупка.
Најболната статистика доаѓа од Шпанија. Реновираниот „Сантјаго Бернабеу“ на Реал Мадрид генерира неверојатни 362 милиони евра годишен приход. Тоа е четири пати повеќе од она што Милан и Интер заедно го заработуваат од Сан Сиро.
Таа разлика е она што ги дели од можноста да ги купат и задржат најдобрите играчи. Можеби најтрезвениот и најболен коментар дојде од човекот кој е жива персонификација на Милан и на самиот стадион – Паоло Малдини.
„Играњето на Сан Сиро е прекрасно. Спомените се прекрасни, исто така. Но, станува малку застарен за амбициите на клубови како Интер и Милан“, изјави тој за „The Athletic“ уште во 2020 година.
Кога иконата ќе ја признае реалноста, романтиката мора да замолчи.
Збогум на храмот, добредојде на „иконата“
И така, приказната завршува. До 2032 година, веднаш до сегашниот стадион, ќе никне нова, 71.500-седишта „арена“, дизајнирана од врвните „Foster + Partners“ и „Manica“.
Во новиот проект, дел од вториот прстен на стариот „Сан Сиро“ ќе биде зачуван… како „реликвија“. Како музејски експонат во новиот, сјаен трговски центар.
Ја губиме душата, историјата, па дури и очајните тоалети и лошите сендвичи, за да добиеме „оптимална видливост“, „подобрено искуство за фановите“ и „одржлив раст“. Ова е болниот компромис што мора да се направи.
🏟️ Magnifico #inter #fcim #intermilan #nerazzurri pic.twitter.com/t8gdtSdqxc
— Stadio San Siro 🏟️ (@LegendOfSanSiro) October 4, 2025
Сан Сиро ќе исчезне од хоризонтот на Милано, но неговата приказна нема да заврши. Тие што го посетиле, што пееле и плачеле, што живееле за моментите во зелениот круг, ќе го паметат засекогаш. Новиот стадион ќе донесе модерност, но легендата на Сан Сиро ќе остане во срцата на сите што знаат дека фудбалот не се мери само со квадратни метри и броеви на билети.
„Светлата на Сан Сиро“ (Luci a San Siro), како што вели култната италијанска балада, наскоро ќе се изгаснат. Засекогаш.
Italia 90 World Cup Stadiums 🇮🇹
With San Siro given the green light to be demolished, that’s another one gone… pic.twitter.com/yYrMH3MzZZ
— FOOTBALL ITALIA (@FutbolShIrTALIA) September 30, 2025
