Додека Нигерија во овие моменти го игра клучниот натпревар за пласман на Светското првенство (финалето на африканскиот плеј-оф против ДР Конго), вреди да се потсетиме зошто нивниот лидер, Виктор Осимен, игра со таков оган во очите.
Тој не игра само за дрес или за премија. Тој игра за да ја победи сиромаштијата од која доаѓа.
Во неверојатното специјално интервју за УЕФА, промовирано од неговиот клуб Галатасарај, Осимен се отвора за своето сурово детство, приказна за трагедија, борба и неверојатна волја.
„Одевме на депонија за да најдеме копачки“
„Доаѓам од многу сиромашно потекло“, ја започнува својата приказна Осимен. „Детството ми беше навистина тешко. Местото каде што пораснав не е место каде што соништата се лесни.“
Најпотресната слика од неговото минато е сликата од депонијата:
„Во близина имаше депонија. Јас и моите пријатели одевме таму да бараме копачки. Ќе ја најдеш десната копачка од еден бренд, а потоа ќе ја бараш левата од друг бренд. Ќе ги однесеш дома, ќе ги испереш и утре ќе играш фудбал со нив“.
„Мајка ми почина, а татко ми ми ја даде Библијата“
Кога бил многу млад, животот му го задал најтешкиот удар. „Ја изгубив мајка ми на многу млада возраст… Спиеше и никогаш не се разбуди“, раскажува тој низ солзи. „Тогаш беше навистина тешко за семејството. Татко ми мораше да излегува и да бара каква било работа за да се осигура дека секој ден ќе имаме храна и дека нема да мораме да просиме.“
Во тој момент, единствениот излез бил фудбалот. „Фудбалот беше единствената рута за бегство за мене и моето семејство, за да нè извлечам од сиромаштијата.“
Кога го забележале и добил шанса да замине од Нигерија, неговиот татко му го дал единственото нешто што го имал:
„Татко ми ми ја даде својата Библија и ми рече: ’Немам пари да ти дадам. Немам ништо да те спонзорирам. Земи ја оваа Библија и оди‘. Така се смени целата приказна“.
Од Неапол до „Крал“ на Истанбул
Патот го однесе преку Волфсбург и Лил до Наполи, каде стана херој и го донесе толку чеканото Скудето по 33 години. Сега е ѕвезда во Галатасарај и најдобар стрелец во Лигата на шампионите оваа сезона.
Но, тој никогаш не заборавил од каде дошол. Минатата година, кога беше прогласен за Африкански фудбалер на годината, го однесе трофејот назад во своето маало, на истата онаа кал каде што почнал сè, за да им покаже на децата дека „добри работи можат да излезат од таа заедница“.
„Смртта на мајка ми сè уште ме боли до денес“, завршува тој. „За сè што таа жртвуваше, не дочека да биде жива и да ужива во ова.“
